مفاهیم جدید تحرک‌پذیری با صرفه‌جویی در انرژی، بهینه‌سازی طراحی را از طریق کوچک‌سازی قطعات و انتخاب مواد مقاوم در برابر خوردگی با نسبت استحکام به چگالی بالا می‌طلبد. کوچک‌سازی قطعات می‌تواند یا با بهینه‌سازی ساختاری سازنده یا با جایگزینی مواد سنگین با مواد سبک‌تر با استحکام بالا انجام شود. در این زمینه، آهنگری نقش مهمی در ساخت قطعات ساختاری بهینه از نظر بار ایفا می‌کند. در موسسه شکل‌دهی فلزات و ماشین‌های شکل‌دهی فلزات (IFUM) فناوری‌های نوآورانه آهنگری مختلفی توسعه یافته‌اند. در رابطه با بهینه‌سازی ساختاری، استراتژی‌های مختلفی برای تقویت موضعی قطعات بررسی شد. سخت‌کاری کرنشی موضعی با استفاده از آهنگری سرد تحت فشار هیدرواستاتیک اعمال شده قابل تحقق است. علاوه بر این، می‌توان از طریق تشکیل تبدیل فاز القایی در فولادهای آستنیتی نیمه پایدار، مناطق مارتنزیتی کنترل‌شده ایجاد کرد. تحقیقات دیگر بر جایگزینی قطعات فولادی سنگین با آلیاژهای غیرآهنی با استحکام بالا یا ترکیبات مواد هیبریدی متمرکز بودند. چندین فرآیند آهنگری آلیاژهای منیزیم، آلومینیوم و تیتانیوم برای کاربردهای مختلف هوانوردی و خودرو توسعه داده شد. کل زنجیره فرآیند از توصیف مواد از طریق طراحی فرآیند مبتنی بر شبیه‌سازی تا تولید قطعات مورد بررسی قرار گرفته است. امکان‌سنجی آهنگری هندسه‌های پیچیده با استفاده از این آلیاژها تأیید شده است. علیرغم مشکلاتی که به دلیل نویز دستگاه و دمای بالا وجود دارد، تکنیک انتشار آکوستیک (AE) با موفقیت برای نظارت آنلاین بر عیوب آهنگری به کار گرفته شده است. الگوریتم جدید تجزیه و تحلیل AE توسعه داده شده است، به طوری که الگوهای سیگنال مختلف ناشی از رویدادهای مختلف مانند ترک خوردگی محصول/قالب یا سایش قالب قابل شناسایی و طبقه‌بندی هستند. علاوه بر این، امکان‌سنجی فناوری‌های آهنگری ذکر شده با استفاده از تجزیه و تحلیل المان محدود (FEA) اثبات شد. به عنوان مثال، یکپارچگی قالب‌های آهنگری با توجه به شروع ترک ناشی از خستگی ترمومکانیکی و همچنین آسیب نرم قطعات آهنگری با کمک مدل‌های آسیب تجمعی بررسی شد. در این مقاله برخی از رویکردهای ذکر شده شرح داده شده است.